الان که دارم این پست رو میذارم دلم بدجور گرفته.. هنوزم که هنوزه دارم پس لرزه های اون عشق دروغین رو پس میدم.. عشقی که یه طرفه بود.. عشقی که بارشو یه طرفه به دوش کشیدم.. عشقی که بارها و بارها ردش کردم اما کافی بود یه اسمس ساده "سلام خوبی" اون تمام رشته هامو پنبه کنه..

هر چی فکر میکنم نمیدونم کجای دوست داشتنم اشتباه بود که تو حتی نخواستی یه لحظه به من فکر کنی.. اونی که همیشه منتتو میکشید من بودم.. اونی که همیشه واسه جواب دادن به اسمس التماست میکرد و به مقدسات قسمت میداد که جواب بدی و هیچ وقت هم جواب نمیدادی من بودم..

شاید مقصر خودم بودم.. شاید اگه مثل دیگران شرط "غرور" رو رعایت میکردم و حداقل دوست داشتنمو بهت نمیگفتم الان داشتمت.. آره.. تقصیر خودم بود..وقت و بی وقت بهت میگفتم دوستت دارم.. وقت و بی وقت صدات میزدم عشق من.. وقت و بی وقت بهت میگفتم عاشقتم..

این همه دوست داشتن دلتو زد.. نشستی با خودت دو دو تا چهار تا کردی و نتیجه رو به ضرر من تغییر دادی.. خیلی راحت افتادی تو جاده بی محلی و با این کارت جون کندن منو رقم زدی..

چه شبایی که تا خود صبح گریه کردم و صبح با چشمای پف کرده رفتم سر کار..

چه روزایی که سرخی چشمامو و پف چشمامو انداختم به گردن بی خوابیهای شبانه ام..

به جرات میتونم بگم همون چند روز کوتاه که بهم گفتی باهام میمونی خواب راحت داشتم..

ولی وقتی که رفتی..

بگذریم..