عشقم بهم گفت که عشق پوچه و این تیر خلاصی بود واسه من..

تا آخرین لحظه خودمو انداختم جلو تا شاید یادت بیام اما تمام عشقی که بهت داشتم رو نادیده گرفتی و با افتخار گفتی که منو سرکار گذاشتی..

بعد از اون دیگه نتونستم سر پا بشم.. مثل کسایی شده بودم که خبر مرگ عزیزشون رو میشنون و دیکه نمیتونستن کمر راست کنن..

بعد از اون دیگه نفسهام تبدیل به آه شد... دیگه ناخواسته اسم که تو می اومد پشت سرش هم یه آه می اومد و اگه خیلی میخاستم خودمو کنترل کنم اشک به چشمام نمی نشست که تو این مورد بیشتر وقتا ناموفق بودم..

همه چیزمو از دست دادم.. من کجا و این عشق آتشین کجا.. اما به معنای واقعی اسیرت شده بودم..

میدونم اشتباه کردم.. میدونم نباید اسیرت میشدم.. میدونم حداقل باید یه ذره از احساسم رو واسه خودم میذاشتم که وقتی باختم دلم به همون یه ذره خوش باشه.. اما بی انصاف تو تمام وجود و احساس منو بردی..

با ذوق برام ازسنت و عشق و ازدواج تعریف میکردی.. بی خبر بودی از حال اون کسی که این ور دنیا پشت صفحه شیشه ای مانیتور داشت با تو چت میکرد و با هر کلمه ای که میگفتی تو خودش آوار میشد..

بی خبر بودی از چشمای به اشک نشسته کسی که بهش گفته بودی " تو عزیز آرزوهای منی"..

بی خبر بودی از سنگینی دلی که بهش قول داده بودی باهاش بمونی..

تو به بزرگترین سرمایه من که احساس و غرورم بود بدجور ضربه وارد کردی.. اینقدر که دیگه نتونستم سرپا بایستم..

بعد از تو واسه همیشه لنگیدم.. پای غرورم لنگید.. پای احساسم لنگید..

ای کاش فقط یه بار دیگه میتونستم ببینمت و بگم واقعا از دلم چی خواستی که دلم تونست و برات انجام نداد؟؟؟؟..

نمیدونم چه لقبی بهت بدم.. بگم بی انصاف

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: