حلالم کن اگه میرم اگه دوری اگه دورم

اگه با گریه میخندم حلالم کن که مجبورم

نگو عادت کنم بی تو که میدونی نمیتونم

که میدونی نفسهامو به دیدار تو مدیونم

فدای عطر آغوشت برو که وقت پروازه

برو که بدرقه داره منو به گریه میندازه

برو عشقم خداحافظ برو تو گریه لالم کن

خداحافظ برو اما حلالم کن حلالم کن ...

ترک کردن ِ آدمها هم آدابی دارد !

اگر آداب ِ ماندن نمیدانید

لااقل

درست ترکشان کنید

تا تَرَک برندارند . . .

فراموش می کنم

       یادمان باشد که روز و روزگار خوش است وتنها دل ما دل نیست

خیلی سخته خیلی سخته از عشق یه نفر بسوزی اما نتونی بهش بگی خیلی سخته یه مدت با یکی باشی به خیال اینکه دوست داره اما بعد بفهمی اینا همش ساخته ذهن خودت بوده و اصلا از اول عشقی وجود نداشته اون موقع است که می شکنی نمی دونی چی کار کنی از یه طرف دلت پیش اونه از یه طرف می دونی که دوست نداره مجبوری به اون فکر نکنی چی کار می کنی اون موقع است که یاد این شعر می افتی:
اونی که یه وقتی تنها کسم بود
تنها پناه دل بی کسم بود
 تنهام گذاشت رفت
 رفت از کنارم
از درد دوریش من بی قرارم
خیال می کردم پیشم می مونه
 ترانه ی عشق واسم می خونه
 خیال می کردم یه هم زبونه
 نمی دونستم نامهربونه
 با اینکه رفته اما هنوزم
از داغ عشقش دارم می سوزم
فکر وخیالش همش باهامه
 هر جا که می رم جلو چشامه
دلم می خواد تا دووم بیارم
 رو درد دوریش مرهم بزارم
 اما نمی شه راهی ندارم
 نمی تونم من طاقت بیارم

تا ابد در دل من می مانی

تا ابد در دل من می مانی