با توام ای سهراب ، ای به پاکی چون آب

یادته گفتی بهم : تا شقایق هست زندگی باید کرد---نیستی سهراب

 ببینی که شقایق هم مُرد---دیگه با چی کسی رو دلخوش کرد!

یادته گفتی بهم: اومدی سراغ من نرم و آهسته بیا---   که مبادا

 ترکی بردارد چینی نازک تنهایی تو---اومدم آهسته---نرم تر از

  پر قو---خسته از دوری راه---     خسته و چشم براه!

 یادته گفتی بهم: عاشقی یعنی دچار---فکر کنم شدم دچار!

تو خودت گفتی:چه تنهاست ماهی اگه دچار دریا بشه--- آره

تنها باشه---یار غم ها باشه!

یادته می گفتی: گاه گاهی قفسی می سازم ، می فروشم

به شما تا به آواز شقایق که در آن زندانی است دل تنهائیمان

 تازه شود ---دیگه حتی اون شقایق که اسیر قفسه---صاحب

 یک نفسه---نیست که تازگی بده ، این دل تنهائی من---پس

کجاست اون قفس شقایقت ، منو با خودت ببر با قایقت! 

راستی می گفتی: کاش مردم دانه های دلشان پیدا بود---آره

 کاشکی دلشون شیدا بود---من به دنبال یه چیز بهترینم سهراب !

تو خودت گفتی بهم :

بهترین چیز رسیدن به نگاهیست

                                      که از حادثه عشق تر است!

وقتي او آمد درهاي قلبم را به رويش گشودم
و همچون کودکي بي ريا و به دور از تزوير با آغوشي باز پذيرايش شدم
غريبه اي را که فرسنگ ها از من دور بود.
او قدم به دنيايم گذاشت اما با سنگدلي شاخه هاي درخت زندگي ام را شکست
بي آنکه حتي از نگاه مهربان باغبان شرم کند.
پروردگار مهربانم از آسمان نيلگونش نظاره گر بي وفايي هايش بود
و صداي شکسته شدن شاخه هايم را مي شنيد.
اما من و باغبان با محبتم حتي آفتاب و آب چشمه را به روي نا مهرباني هايش
نبستيم.
به اين اميد که هم رنگمان شود.
اما او از جنس ما نبود.
او همچون گردباد وزيد
شاخه هايم را شکست و شکوفه هايم را پراکند.
به اميد آنکه از ما فراتر رود.اما...
مثل همه طوفانها مثل همه گردبادهاي تلخ آمد.
تلخي کرد و رفت.
زمستان بود و من صداي قدم هايش را به روي برگهاي خشک
که دورتر و دورتر مي شد شنيدم.
او رفت.حالا من و همه نهال ها و بوته ها به اميد بهاري ديگر
مثل بهاران سال گذشته بار ديگر به اميد شکفتن دوباره
به انتظار نشسته ايم...
اما نه با او...
 

دل من تـنها بـود ،

دل من هرزه نـبـود ...

دل من عادت داشـت ، که بمانـد یک جا

به کجا ؟!

معـلـوم است ، به در خانه تو !

دل من عادت داشـت ،

که بمانـد آن جا ، پـشـت یک پرده تـوری

که تو هر روز آن را به کناری بزنی ...

دل من ساکن دیوار و دری ،

که تو هر روز از آن می گـذری .

دل من ساکن دستان تو بود

دل من گوشه یک باغـچه بـود

که تو هر روز به آن می نگری

راستی ، دل من را دیـدی ...؟!!

همه چیز تموم شد. مرتضام من رو نخواست. من و این همه دوست داشتنم رو ندید. نقطه سر خط ــــــــــ

اگه عمرم یه نفس بود واسه دیدار تو بس بود …

آن دم که کوله بارت را میبستی تا از دریای چشمانم کوچ کنی،
لحظه ای با خود گفتی که بعد از تو بغض چند ساله ام به کدامین شانه بشکنم؟

ای که بعد تو هر روز هودج خیالم بسوی خرابه ی تنهایی میتازد،بگو آن دم لحظه ای با خود گفتی که بعد تو آرزوهای رنگ باخته ام را در کدامین گوش زمزمه خواهم کرد؟
صبر کن غریبه!
به من بگو میدانستی بعد تو گیسوان دلم سفید خواهد شد،قلمم خواهد شکست و کفشهایم دیگر توان کشیدن پاهای ترک خورده ام را نخواهد داشت؟
به من بگو میدانستی بعد تو ترانه هایم پیراهن گلایه به تن میکنند؟
گله از سرنوشت،گله از تنهایی که مرا به تو رساندو گله از تو که مرا بار دیگر بسوی خرابه ی تنهایی تبعید نمودی.اما بدان تا آن زمان که باد مینوازد وابرها میرقصند و گنجشکها عاشق میشوند، هرگز عاشق نخواهم شد و دیگر باورش نخواهم داشت………………….

نرو !! تنهایم نگذار، من تحمل رفتن و ترک کردن کسی را که دوست دارم، ندارم
من حسرت کشیدن و دوری و اشک ریختن چشمهایم را نمی توانم فراموش کنم
می گویی برمی‌گردم. من نمی‌گویم تو دروغ می‌گویی ولی من به روزگار اعتماد ندارم
در لحظه ای که فراموشم کردی بدان که من دیگر نمیتوانم زندگی را ادامه دهم!

خدایا خسته ام از خودم از آدم ها . از زندگی .از روزگار

و تو

تو غم های مرا می بینی و کمکم نمی کنی!

تو اشک های شبانه ی مرا می بینی و دلت برایم نمی سوزد

من این زندگی سرار غم واندوه را نمی خواهم !

چرا کمکم نمی کنی؟

چرا؟؟؟

آه خدا . دلگیرم ازت ......  

میخواهم جشنی بگیرم
به وسعت وشکوه تنهایمان
شلوغش نمیکنم
من و تو حضورمان کافیست
نمیخواهم چشمی بر با هم بودنمان خیره شود
میخواهم کمی برای هم دلبری کنیم
دعوتم را قبول کن ساعت دوست داشتن ::کنار ساحل دریا